Poznańskie fortyfikacje istnieją już ponad 1000 lat – ich historia sięga czasów średniowiecza. W pierwszej połowie XIX wieku powstała potężna twierdza poligonalna. Później, po zjednoczeniu Niemiec, umocnienia rozbudowano w nowoczesnym systemie fortowym. W latach 1876–1886 wokół miasta zbudowano 9 fortów głównych (nr I – IX) i 3 mniejsze forty pośrednie (IVa, VIa i IXa). W latach 1887–1890 pierścień fortyfikacji rozbudowano o kolejne 6 fortów pośrednich nowego typu (Ia, IIa, IIIa, Va, VIIa i VIIIa) oraz kilkadziesiąt schronów dla piechoty, dla artylerzystów i do składowania amunicji. Fortyfikacje były rozbudowywane i modernizowane aż do wybuchu I wojny światowej i w końcu stworzyły skomplikowany system umocnień, zajmujący ogromny obszar o średnicy prawie dziesięciu kilometrów.
Forty pośrednie miały narys trapezowy. Ich zadaniem było wspomaganie obrony obszaru między fortami głównymi, dlatego na głównym wale miały stanowiska tylko dla kilku lekkich dział. W tylnej części znajdowały się jednokondygnacyjne koszary oraz główny wjazd z bramą i mostem zwodzonym. Fort był otoczony fosą głęboką na 6 m i szeroką na 9 m, chronioną przez broń przeciwszturmową umieszczoną w kaponierach na narożnikach czołowych oraz przy koszarach. Najważniejsze budowle w forcie były połączone podziemnymi korytarzami.
Fort VIa zbudowano w latach 1879–1882. Od innych fortów pośrednich odróżniał się stanowiskami dla ciężkich dział na wale czołowym. Dla nich zbudowano przy lewym dziedzińcu nietypową niewielką podwalnię z pomieszczeniami do przygotowywania i składowania amunicji. Fort był nieco większy od dwóch pozostałych, miał też prochownię, a linia koszar była załamana. W latach 1887–1890 został gruntownie zmodernizowany: wzmocniono podziemne budowle, a kaponiery zostały przebudowane na nowoczesne rewersowe, połączone z fortem podziemnym przejściem. Drobniejsze modernizacje prowadzono aż do wybuchu I wojny światowej, np. na drodze krytej zbudowano schron-wartownię. W 1939 roku na wale zbudowano trzy betonowe schrony obserwacyjno-bojowe.